...เท่าที่ผมเห็น สมียันตะถือเป็นเจ้าตำรับไปไหนมาไหนต้องมีแม่ยกต้อนหน้าต้อนหลัง...พระเอกลิเกยังอาย ช่วงทียันดะเป็นข่าวโด่งดังใหม่ๆปี36-37เขาจะมาที่วัดนครอินทร์ นนทบุรีหลายครั้ง เพราะยันดะมีศิษย์เอกคนหนึ่งอยู่ที่วัดนี้..คือพระแจ็ค(เพื่อนซี้กะผม) พระแจ็คแต่ก่อนเป็นทหารม้ายศนายสิบ..เกเร+นักเลงพอตัว จนถูกไล่ออกแล้วหนีหายไปบวชที่ถ้ำลิเจียเมืองกาญจน์....เหตุนี้เวลายันดะจะไปหรือกลับจากนอกก็จะแวะมาที่วัดนครอินทร์(ลืมบอกไปพระแจ็คมีบ้านอยู่ข้างวัดนครอินทร์จึงไปๆมาๆระหว่างวัดถ้ำลิเจียกับวัดนครอินทร์)....ยัดดะแวะที่วัดนครอินทร์ทีไรแม่ยกจะแห่กันมาแน่นวัด...ต่างคนต่างเบียดแย่งกันเพื่อเข้าไปให้ไกล้ยันดะมากที่สุด.....ครั้งหนึ่งผมเข้าไปดู เห็นแล้วได้แต่สังเวชใจ...ก็เขามาดูพระหล่อกัน...ยันดะก็มองชะม้ายชายตา+พูดจาเบากังวาลนุ่มนวลชวนให้แม่ยกหลงไหล ......ผมว่าเริ่มจากจุดตรงนี้หละมั้งที่สาว..แก่..แม่ม่ายพากันเปลี่ยนมุมมองความคิด จากการไปเฝ้าพระเอกลิเก หันมาเฝ้าพระรูปงาม..ได้ทั้งบุญ..ได้ทั้งพระ และก็แก้ตัวง่าย ไม่มีใครอยากตอแยเพราะเห็นแก่ผ้าเหลือง...กลัวบาปกรรม....เล่าสู่กันฟัง ไม่บังควร ไม่เหมาะสมก็ขออภัยด้วยนะครับ
