กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้

[(3) ถาม ทำบุญอะไร มากและน้อยอย่างไร จึงจะได้บุญมาก]

(3) ถาม ทำบุญอะไร มากและน้อยอย่างไร จึงจะได้บุญมาก

(3) ตอบ ทำบุญอย่างหนึ่ง ทำทานอย่างหนึ่ง ทำกุศลอย่างหนึ่งไม่เหมือนกัน แต่ลงที่เจตนาอันเดียวเป็นรากฐาน
ทำบุญ นั้น มีเจตนาศรัทธาเป็นทุนก่อน จะมีวัตถุหรือไม่ก็ตาม ศรัทธานั้นเต็มเปี่ยมบริบูรณ์อยู่ในใจแล้ว ยิ่งมีวัตถุสิ่งของเป็นเครื่องแสดงให้ไปก็ยิ่งเพิ่มศรัทธาขึ้นเป็นทวีคูณ นี่เรียกว่าบุญ บุญคือความยินดีในสิ่งที่ตนให้แล้วเกิดเต็มเปี่ยมขึ้นมาในใจ

ทำทาน นั้น จะมีเจตนาหรือไม่ก็ตาม คิดจะให้แล้วก็ให้ไปเลย ไม่ว่าสิ่งของอะไรทั้งหมด ถ้ามีเจนาศรัทธาเลื่อมใสในบุคคลผู้รับและสิ่งที่ตนให้นั้น หรือเอ็นดูต่อบุคคลผู้รับนั้นแล้วให้ไปเรียกว่าทาน สมดังคำว่า ทานัง เทติ เทก็หมายความว่า เทให้ ทอดให้ ให้สิ่งของจึงเรียกให้
สรุปได้ว่า ทำทานคือ ให้สิ่งของพัสดุนั้นไม่ว่ามากหรือน้อย หยาบหรือละเอียด ไม่ปรารถนาผลตอบแทน แต่มีเมตตาจิตเป็นพื้นฐาน แม้ที่สุดให้ด้วยแก้ความรำคาญ เรียกว่า ทำทาน

การทำบุญนั้น ต้องมีเจตนาศรัทธาเป็นพื้นฐาน ก็การให้นั่นแหละเรียกว่า ทำบุญ จะให้สิ่งของอะไรมากและน้อย หยาบและละเอียดก็ตาม ให้แล้วหวังผลตอบแทน เช่น ปรารถนาว่า ด้วยอำนาจอานิสงส์ที่ข้าพเจ้าได้ทำบุญแล้วในครั้งนี้ ขอให้ได้มนุษย์สมบัติ สวรรค์สมบัติ นิพพานสมบัติเป็นต้น

การกุศล นั้น คือ ทำบุญทำทานนั่นเอง แต่เป็นกุศโลบายของท่านผู้รู้ทั้งหลายที่จะให้พ้นจากความยากและความหิวทั้งปวง ทำไปเพื่อให้ใจผ่องใสสะอาดไม่พึงปรารถนาสิ่งใดๆทั้งสิ้น แม้แต่จิตคิดจะทำภาวนาสมาธิก็เช่นเดียวกัน

ทำบุญ ทำทาน ทำกุศล ไม่ว่ามากหรือน้อย วัตถุมิใช่ตัวบุญแท้ ตัวบุญแท้มันเกิดที่หัวใจ คือ เจตนาของบุคคลนั้นต่างหาก ถ้าเจตนาศรัทธาในขณะใด ในบุคคลใด ในสถานที่ใด ในที่นั้นๆได้บุญมาก ฉะนั้น บุญในพุทธศาสนานี้คนทำจึงไม่รู้จักหมดจักสิ้นสักที

พระพุทธเจ้าตรัสเทศนาไว้สองพันกว่ามีแล้วว่า ทำบุญได้บุญเช่นไร มาในปัจจุบันนี้หรือในอนาคตต่อไปก็ได้อย่างนั้นเช่นเคย คนทำบุญมากเท่าไรก็จะได้บุญมากเท่าที่ตนนั้นสามารถจะรับเอาไปได้ เหมือนกับคนนับเป็นหมื่นๆแสนๆถือเทียนมาคนละเล่ม ไปขอจุดจากผู้ที่มีเทียนจุดอยู่แล้ว ย่อมได้แสงสว่างตามที่ตนมี เทียนเล่มโตหรือเล่มเล็ก ส่วนดวงเดิมที่ตนขอจุดต่อนั้นก็ไม่ดับ เทียนหลายดวงยิ่งเพิ่มแสงสว่างยิ่งๆขึ้นไปอีก
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
(หนังสือวิสัชชนาในประเทศ)

[เราต้องพิจารณา ให้เห็นกองทุกข์ของกิเลสคือ ความเร่าร้อน เศร้าหมองขุ่นมัว ที่มันเกิดขึ้นภายในจิตของเราเมื่อเห็นแล้วก็ต้องตั้งสติปัญญาซักฟอกชำระสะสางให้จิตใจของเราบริสุทธิ์สะอาด]

เราต้องพิจารณา ให้เห็นกองทุกข์ของกิเลส
คือ ความเร่าร้อน เศร้าหมองขุ่นมัว ที่มันเกิดขึ้นภายในจิตของเรา
เมื่อเห็นแล้วก็ต้องตั้งสติปัญญาซักฟอกชำระสะสาง
ให้จิตใจของเราบริสุทธิ์สะอาด
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี+
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๘๖

[ถ้าผู้ใดเห็นผิด รู้จักผิด แล้วละผิด ละชั่วนั่นเสียได้ผู้นั้นถึงซึ่งพระธรรมแท้ นี่คือ การสร้างพระในพุทธศาสนาที่แท้จริง]

ถ้าผู้ใดเห็นผิด รู้จักผิด แล้วละผิด ละชั่วนั่นเสียได้
ผู้นั้นถึงซึ่งพระธรรมแท้ นี่คือ การสร้างพระในพุทธศาสนาที่แท้จริง
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๗

[งานของจิต คือ มีสติ สัมปชัญญะควบคุมอยู่ตลอดเวลาคุมจิต รู้จิต อยู่ตลอดเวลา]

งานของจิต คือ มีสติ สัมปชัญญะ
ควบคุมอยู่ตลอดเวลา
คุมจิต รู้จิต อยู่ตลอดเวลา
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๔๑

[การยึดอดีต ยึดอนาคต เป็นเรื่องของโลกทั้งนั้นเรื่องของโลกมันไม่มีสงบหรอก มีแต่ยุ่ง ถ้าหากลงปัจจุบันเดี๋ยวนี้แล้วมันเป็นธรรม คือ เข้าถึงความเป็นกลาง]

การยึดอดีต ยึดอนาคต
เป็นเรื่องของโลกทั้งนั้น
เรื่องของโลกมันไม่มีสงบหรอก มีแต่ยุ่ง
ถ้าหากลงปัจจุบันเดี๋ยวนี้แล้ว
มันเป็นธรรม คือ เข้าถึงความเป็นกลาง
คติธรรม
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

[เราทำบุญโดย สร้างกุศลจิตสร้างจิตที่ผ่องใส มีคุณงามความดีเป็นจิตไม่ตระหนี่เหนียวแน่นไม่เกิดโทสะ ไม่เกิดมานะทิฏฐิจิตไม่ประกอบด้วยกิเลสจึงเป็นบุญมหาศาล หาค่ามิได้]

เราทำบุญโดย สร้างกุศลจิต
สร้างจิตที่ผ่องใส  มีคุณงามความดี
เป็นจิตไม่ตระหนี่เหนียวแน่น
ไม่เกิดโทสะ ไม่เกิดมานะทิฏฐิ
จิตไม่ประกอบด้วยกิเลส
จึงเป็นบุญมหาศาล หาค่ามิได้
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๕

[หลักสำคัญอย่าไปลืม ตัวกลาง คือใจเดิมเวลาอะไรมากระทบวุ่นวายส่งส่ายก็เข้าหาตัวกลางนั้นก็สงบได้ อันนั้นแหละเป็น การละวางอุปาทาน]

หลักสำคัญอย่าไปลืม ตัวกลาง คือใจเดิม
เวลาอะไรมากระทบวุ่นวายส่งส่าย
ก็เข้าหาตัวกลางนั้นก็สงบได้
อันนั้นแหละเป็น การละวางอุปาทาน
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

 
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี
จากหนังสือธรรมะเล่มที่๕๔

[การทำทาน เป็นผลให้จิตใจอิ่มเอิบเบิกบาน การที่จิตใจอิ่มเอิบเบิกบานมันเป็น อายุ วรรณะ สุขะ พละ ตรงนั้นแหละจิตใจเบิกบานแล้วกายมันก็เบิกบาน สุขะมันเกิดขึ้น วรรณะมันก็เกิดขึ้นมาด้วยกัน มีความอิ่มอกอิ่มใจในการที่เราทำบุญ ทำทานวันหนึ่งๆ เราทำทาน มันอิ่มใจขึ้นมาทุกวัน ก็ได้ชื่อว่าเป็นของเราแล้วอันนั้น]

การทำทาน
เป็นผลให้จิตใจอิ่มเอิบเบิกบาน
การที่จิตใจอิ่มเอิบเบิกบานมันเป็น อายุ วรรณะ สุขะ พละ ตรงนั้นแหละ
จิตใจเบิกบานแล้วกายมันก็เบิกบาน
สุขะมันเกิดขึ้น วรรณะมันก็เกิดขึ้นมาด้วยกัน
มีความอิ่มอกอิ่มใจในการที่เราทำบุญ
ทำทานวันหนึ่งๆ เราทำทาน มันอิ่มใจขึ้นมาทุกวัน
ก็ได้ชื่อว่าเป็นของเราแล้วอันนั้น
หลวงปู่เทสก์ เทสรํสี

ทำเนียบปี 2568