....วันนี้วันที่ 16 ตุลาคม 2554
ตั้งใจพาคุณแม่ไปทำบุญให้ได้ 3 วัด
อากาศดีตั้งแต่เช้า แต่ระหว่างทางที่ไปคือฝนตกเป็นช่วงๆ
วัดแรกที่ไปคือไหว้หลวงปู่สวนที่วัดนาอุดม และตามด้วยหลวงปู่คำบุที่วัดกุดชมพู
คุณแม่ ไม่เคยมา เลยให้ท่านบูชาพระที่ชอบสักองค์ และในระหว่างที่ไหว้หลวงปู่คำบุ ผมก็บอกให้คุณแม่
เอาวัตถุมงคลที่เช่า ให้หลวงปู่จารเองกับมือ คุณแม่ดีใจมากๆครับ (กลับมาแต่งขันข์ 5 รับเลย)
.... หลังจากที่ออกจากวัดกุดชมพู ก็ไปที่วัดทุ่งเกษมต่อเลย
ถึงวาริน ฝนตกหนักมากๆ จะเปลี่ยนใจกลับหลายครั้ง (เพราะเป็นคนขับเอง)
แต่ตั้งใจพาคุณแม่มากราบท่าน พอถึงที่วัด เงียบมากเพราะเพิ่งเสร็จกฐินเมื่อเช้า
ได้ไปไหว้พระเจ้าห้าพระองค์ที่โบส ไม่เห็นมีใครเลยเศร้านิดๆ เตรียมกลับ
แต่ตอนขับออกมา ในใจอย่างเจอหลวงพ่อ เลยขับเข้าไปที่กุฏิเจ้าอาวาส อย่างมีความหวังนิดๆ
ในวัดเงียบๆ ฝนตกคลอเบาๆ ตลอด น้ำท่วมทางเข้ามา แต่ก็กลั่นใจ เดินไปกุฏิกับคุณแม่
เจอมัคทายก เลยถามว่าหลวงพ่ออยู่ไหม มัคทายกบอกว่า หลวงพ่อไม่สบายจำวัดอยู่ข้างใน
ในใจเสียดายมากๆ เพราะยืนอยู่ข้างห้องที่ท่านจำวัดแท้ๆ
เลยได้คุยกับ มัคทายกแทน ได้ความว่าหลวงพ่อไม่สบาย
ปอดติดเชื้อ ไปมาโรงพยาบาลหลายรอบแล้ว
ขาก็เป็นอัมฤพษ์ไปมาลำบาก มีเณรเฝ้าดูแลอยู่ตลอด
ยิ่งฝนปรอยๆแบบนี้ยิ่งไม่ได้ออกไปไหนมาไหนเลย กฐินเมื่อเช้าก็ไม่ได้ออกมา
...คุยกันอยู่ประมาณ ไม่ถึงสิบนาที ฝนซ่าๆ เลยขอลากลับ
ในใจเสียดายมากๆ เพราะตั้งใจว่าอยากเจอท่านมากๆ
ตอนขับรถมาก็คิด มาถึงที่วัดก็คิด ยืนอยู่ข้างๆห้องหลวงพ่อก็คิด
ว่าจะได้เจอไหมหนอ? หลวงพ่อพระมหาประดิษฐ์ อุตฺตโม ลูกศิษย์หลวงปู่มั่น ทัตโต
ตอนยืนอยู่ข้างๆห้องท่าน เลยยกหลวงปู่บุญมี โชติปาโล ที่แขวนอยู่มาอธิฐาน
บอกว่า "ผมมาไกล ตั้งใจพาแม่มาไหว้ ฝนก็ตกหนักตอนมา หากมีบุญวาสนา ขอให้ได้ไหว้สักครั้ง
อยากเจอหลวงพ่อสักครั้ง อยากเจอจริงๆ นะครับหลวงพ่อ ได้ยินไหม?"
เดินไปคิดไป อยากเจอ อยากเจอ
...ผมเดินกลับมานั่งบนรถ อย่างเสียดายมากๆ เห็นแม่เดินตามหลังมา
มองเห็นเณรเดินออกมาจากห้อง แล้วเรียกคุณแม่ผมว่าอย่าเพิ่งกลับ
มาเจอหลวงพ่อก่อน....อ้าวววว!.... ผมนั่งในรถอึ้งไปเลยครับ!
แม่ผมกวักมือเรียกผม ซึ่งผมกำลังเตรียมสตาร์รถกลับแล้ว
ผมรีบลงจากรถ คิดในใจ... โดนกับตัวแล้ว.... (หลวงปู่บุญมี หรือหลวงพ่อประดิษฐ์หน่อที่ได้ยิน?)
จากนั้นก็ได้เข้าไปในกุฏิ เห็นหลวงพ่อเพิ่งเสร็จจากจำวัด อยู่บนเตียง
เรากราบท่านอย่างปิติ ในใจไม่มีคำจะกล่าว ได้แต่มองท่านและยิ้ม
คุณแม่ถวายผลไม้ และ นมที่เตรียมมา
พูดคุยกันประมาณ 5 นาที และขออนุญาติถ่ายรูป สักรูป
มีโอกาสได้เก็บสายรัดจีวรให้หลวงพ่อครั้งหนึ่งตอนที่ท่านทำตก
หลังจากนั้นจึงขอลากลับ ด้วยความปิติ
ปิดฉาก 3 วัด อย่าง happy
ปล.หลายคนมองว่าเหตุการณ์แบบนี้คือเรื่องบังเอิญ
แต่เคยได้ยินมาว่า เรื่องบังเอิญไม่มีอยู่จริง
และเรื่องจริงที่รู้ คือคนเราเป็นประเภท ใกล้เกลือกินด่างครับ
(ขออนุญาติลงรูปด้วยใจศรัทธานะครับหลวงพ่อ)
